Powszechnie przyjmuje się, że karp pojawił się dość późno w porównaniu z innymi gatunkami ryb, bo dopiero na przełomie trzecio- i czwartorzędu,
czyli około 1,5-2 mln lat temu w okolicach Morza Kaspijskiego i Wschodniej Anatolii. Ciepło Azji Mniejszej oraz powszechna, całoroczna dostępność pokarmu spowodowały, że karp szybko rozprzestrzeniał się we wszystkich kierunkach wzdłuż koryt rzecznych, wchodząc do coraz mniejszych dopływów.
Udomowienie karpia nastąpiło w okolicach V w p.n.e. w Chinach,
a najwcześniejsze dane o obecności karpia w Europie znaleźć można w pismach Arystotelesa i Pliniusza Starszego. Przyjmuje się, że to żołnierze rzymscy odpowiadają za rozszerzenie zasięgu występowania karpia, bowiem przenosili go wraz ze zmianą swojego miejsca stacjonowania.
Około roku 300-350 n.e. zamieszczano pierwsze wzmianki o połowach tego gatunku,
jednakże rozwój hodowli karpia to już okres od VII do XII wieku, kiedy to karp zaczął być postrzegany jako podstawowy gatunek w stawach klasztornych Francji, Belgii i Niemiec.
Do Polski karp został sprowadzony najprawdopodobniej w XII wieku,
a fakt ten wiąże się z osiedleniem zakonu cystersów, formuły, która doskonaląc metody produkcji rolnej, szerzyła je na terenie ówczesnej Europy.
Kariera karpia w Polsce musiała być bardzo dynamiczna, gdyż już w połowie XV wieku
trzy karpie widniały w herbie śląskiego rodu Korczbok, co zostało skrzętnie zapisane przez Jana Długosza w 1466 r. (za: Guziur, 2002).
Około 100 lat później, w roku 1573 opublikowano na ziemiach polskich podręcznik rybactwa stawowego
z elementami budownictwa i hydrotechniki, a co najważniejsze, został on wydany w języku polskim przez Olbrychta Strumieńskiego z tytułem „O sprawie, sypaniu, wymierzaniu i rybieniu stawów, także o przekopach, o ważeniu i prowadzeniu wody. Książki wszystkim gospodarzom potrzebne”.
Rozwój dużych ośrodków miejskich i religijnych, Wrocławia i Krakowa,
wymagał znacznych ilości pożywienia o charakterze postnym oraz budulca drzewnego, pozyskiwanego w dolinach rzecznych i transportowanego korytami rzecznymi do odbiorców w miastach. Odsłaniające się w wyniku wyrębu wielkie połacie gruntów o niskiej wartości rolniczej, sprzyjały konstruowaniu na tych terenach stawów. W taki sposób uformowały się tzw. „klucze stawowe”, czyli szeregi stawów zlokalizowanych wzdłuż rzek (Nyrek, 1966).
Oprócz najbardziej znanych stawów milickich zlokalizowanych w Dolinie rzeki Barycz na Dolnym Śląsku,
powstałe klucze skoczowsko strumieński oraz raciborsko-oświęcimski do dziś służą jako prężne ośrodki hodowli karpia.
Wieki XVI i XVII to okres wyjątkowego rozkwitu rybactwa stawowego i hodowli karpia
na Śląsku i w Małopolsce, choć wspomnieć należy także o powstających także w Wielkopolsce majątkach bogato wyposażonych w stawy.
Milowym krokiem w rybactwie karpiowym stały się XIX-wieczne doświadczenia Tomasza Dubischa,
jak wieść niesie, niepiśmiennego, lecz dysponującego ogromnym potencjałem obserwacyjnym mistrza rybackiego dóbr Komory Cieszyńskiej. Zlokalizowane w miejscowości Landek na Śląsku Cieszyńskim, istniejące do dnia dzisiejszego stawy, były miejscem pracy Dubischa, gdzie dokonał epokowego odkrycia tzw. „przesadkowania karpi”. Termin ten znaczy ni mniej, ni więcej, jak przesadzanie rosnących karpi do coraz większych i głębszych stawów.
Inną zasadą stało się utrzymywanie karpi w obsadach jednogatunkowych i w tym samym wieku i wielkości. Podstawą jednak było zbudowanie tarlisk dla karpia. Odkrycia te pozwoliły skrócić czas chowu karpia z ok. 5 do 3 lat, powierzchnia stawowa regionu zwiększyła się z 203 do 1254 mórg, a dochód z gospodarki stawowej wzrósł ośmiokrotnie (Nyrek, 1966).
Metoda Dubischa przyjęła się wszędzie tam, gdzie karp jest hodowany i z powodzeniem obowiązuje po dziś dzień.
W Kaniowie, miejscowości położonej niedaleko dzisiejszych Czechowic-Dziedzic, Adolf Gasch
wyhodował lustrzenia polskiego, odmianę karpia o wysokim grzbiecie oraz nielicznych łuskach ułożonych równomiernie wzdłuż grzbietu. Za to osiągnięcie został uhonorowany nagrodą Wystawy Rolniczej w Berlinie w 1880 r. (Lewczak, 2009). Wyhodowana przez Gascha odmiana karpia zdominowała współczesne karpiarstwo. Czasem spotkać można opinię, jakoby karp został wynaleziony przez powojennych komunistów. Jak widać z powyższego, nie ma bardziej błędnej i krzywdzącej opinii.